درمان شکستگی استخوان

شکستگی استخوان

استخوان‌های شما خودبخود خوب می‌شوند. در محل شکستگی، استخوانتان سلول‌های ریز و رگ‌های خونی زیادی تولید می‌کند که استخوان را بازسازی می‌کنند. این سلول‌ها هر دو انتهای قسمت شکسته استخوان را پوشانده و شکستگی را به هم نزدیک می‌کند تا جایی که درست مثل روز اولش سالم شود.

بهبود شکستگی‌ها با درمان‌های طبیعی

داروها و درمان‌های طبیعی می‌توانند روند بهبود شکستگی استخوان را تسریع بخشند. استخوان‌ها توانایی حیرت‌انگیزی در درمان خود دارند و این درمان از قبل از مراجعه شما به پزشک آغاز می‌شود. با این وجود همواره توصیه می‌شود که برای اطمینان از درست جا افتادن و جوش خوردن آنها به پزشک مراجعه شود.

برای تسریع بهبود استخوان، شما می‌توانید تغییرات ذیل را در زندگی خود انجام دهید.

سبک زندگی:

* سیگار را ترک کنید. سیگارکشیدن جریان خون استخوان‌ها را آهسته و در نتیجه دوره درمان شکستگی را کند می‌کند.
* خوردن نوشیدنی‌های حاوی کافئین مانند قهوه، چای یا کوکاکولا را کاهش دهید یا از نوشیدن آنها خودداری کنید؛ زیرا این نوع نوشیدنی‌ها باعث افزایش دفع کلسیم می‌شود. بدن شما برای بهبود شکستگی‌هایتان به همه کلسیم دریافتی خود نیاز دارد؛ از این‌رو عاقلانه‌تر است که منابع اتلاف کلسیم را به حداقل برسانید.

تغذیه پروتئین:

از آنجایی که برای ساخته شدن استخوان‌ها نیاز به پروتئین است، لذا پروتئین‌ها را به برنامه غذایی خود بیفزایید. گوشت، ماهی، سویا، آجیل، حبوبات و لبنیات منابع خوبی برای تأمین پروتئین مورد نیاز بدن شما به شمار می‌روند. فراورده‌های لبنی سرشار از کلسیم نیز هستند.

کلسیم:

مقدار پیشنهادی مصرف کلسیم برای بزرگسالان ۹۰۰-۸۰۰ میلی‌گرم در روز است. هیچ نوع تحقیقی در مورد اثر کلسیم در تسریع بهبود شکستگی استخوان وجود ندارد. حتما سطح طبیعی کلسیم بدن خود را حفظ کنید.

ویتامین‌ها:

ویتامینC نقش بسیار مهمی در تشکیل کلاژن دارد. با اضافه کردن مقادیر زیادی میوه و سبزیجات به رژیم غذایی خود می‌توانید این نیاز بدن را برطرف کنید.ویتامینD به جذب کلسیم کمک می‌کند. آخرین توصیه‌های تغذیه‌ای، حداقل مقدار ویتامینD در روز را از ۲۰۰۰ به ۴۰۰۰ واحد افزایش داده است.ویتامینK در سبزیجات برگ سبز یافت می‌شود و این ویتامین نیز به ترمیم استخوان کمک می‌کند.

پیشگیری از شکستگی استخوان

از کجا می‌توانید مطمئن شوید که دیگر استخوان جای دیگریتان را نشکنید؟ اتفاق همیشه می‌افتد اما می‌توانید بااستفاده از کلاه‌های ایمنی مخصوص، زانوبند، ساق‌بند و پوشیدن لباس و کفش مناسب موقع ورزش از خیلی از آسیب‌دیدگی‌ها جلوگیری کنید.

همچنین با یکسری کارها می‌توانید استخوان‌های محکمتری داشته باشید. چطور؟

• فعالیت جسمی زیاد داشته باشید، مخصوصاً کارهایی مثل پریدن و دویدن.
• با مصرف کلسیم و ویتامین D استخوان‌هایتان محکم‌تر خواهند شد. این یعنی حتماً باید هر روز شیر بنوشید و از غذاها و نوشیدنی‌هایی که مقدار زیادی کلسیم دارند، مثل کلم‌بروکلی و آب‌پرتقال کلسیم‌دار استفاده کنید.

منبع:مجموع و  مدوردر

علائم آسیب رگ های بزرگ اندام چیست و درمان آن چگونه است

در هر شکستگی تا حدودی به بافت های نرم اطراف استخوان آسیب هایی وارد میشود. گاهی شکستگی استخوان همراه با آسیب یک رگ بزرگ است که از اطراف استخوان عبور میکند. گاهی اوقات هم علت آسیب عروق اندام دررفتگی در یک مفصل و یا حتی پاره شدن رگ به علت ضربه جسم تیز است.

 

علائم آسیب رگ های اندام

      

بعد از هر شکستگی باید وضعیت عروقی اندام را بدقت تحت نظر داشته و معاینه کرد. درد اندام و احساس گزگز یا بیحسی اندام میتواند از اولین علائم آسیب عروقی و کاهش خونرسانی به اندام باشد. معاینه بازگشت مویرگی Capillary refill و معاینه نبض هم از بررسی های مهم دیگر است. اندامی که دچار ضایعه عروقی شده است ممکن است سرد شده و رنگ پریده یا کبود شود. روش معاینه عروقی اندام در قسمت معاینات اندام بعد از شکستگی توضیح داده شده است.

درمان آسیب های عروقی

درمان آسیب های عروقی باید بسرعت انجام شود. بافت های اندام پس از چند ساعت نرسیدن خون به آنها میمیرند و درمان یک آسیب عروقی بعد از مردن بافت های اندام دیگر فایده ای ندارد. در مواجهه با بیماری که همراه با یک شکستگی علائم آسیب عروقی را نشان میدهد قدم اول اینست که

 

• هر آتل یا بانداژ محکمی که ممکن است روی عروق فشار بیاورد از اندام بیمار جدا شود

• اگر جابجایی قطعات شکسته زیاد است و شکستگی هنوز جااندازی نشده است با کشش ملایمی سعی شود وضعیت امتداد قطعات بهتر شود تا فشار به رگ های خونی کاهش یابد

اگر این اقدامات نتوانست حداکثر ظرف نیم ساعت وضعیت عروقی اندام را بهتر کند بیمار باید تحت عمل جراحی قرار گیرد. در جراحی

• اگر رگ پاره شده است دو سر آن بخیه میشود.

• اگر رگ له شده یا پارگی آن آنقدر وسیع باشد که قابل بخیه نباشد قسمت آسیب دیده رگ برداشته شده و از رگ دیگر به آن محل پیوند زده میشود.

• در صورتیکه فشاری از طرف قطعات شکسته شده روی رگ باشد شکستگی یادر رفتگی جااندازی میشود.

• در صورت فشار هماتوم (تجمع خون در قسمتی از اندام)، خونریزی تخلیه شده و در صورت وجود سندروم کمپارتمان ، فضای محدود کمپارتمان آزاد میشود.

 

منبع:ایران ارتوپد

آسیب عروق بزرگ از عوارض مهم شکستگی استخوان ها است

در هر شکستگی تا حدودی به بافت های نرم اطراف استخوان آسیب هایی وارد میشود. وقتی یک استخوان شکسته میشود عضلات و رگ های خونی اطراف آن هم پاره میشوند. این صدمات و پارگی ها گاهی خفیف و گاهی شدید است. در اکثر شکستگی ها آسیب های بافت نرم اطراف شکستگی بطور خود بخودی و بدون بر جای گذاشتن عارضه جدی بهبود میابد. گاهی شکستگی استخوان همراه با آسیب یک رگ بزرگ است که از اطراف استخوان عبور میکند.

علل آسیب عروق بدنبال شکستگی استخوان

آسیب عروق اطراف شکستگی به دلایل متعددی میتواند ایجاد شود که مهمترین آنها عبارتند از

• همان عاملی که موجب شکستگی شده میتواند به رگ آسیب بزند بطور مثال گلوله ای که موجب شکسته شدن استخوان میشود میتواند رگ اطراف آترا هم پاره کند.

• لبه تیز استخوان شکسته شده میتواند موجب پاره شدن رگ شود.

• دو عامل قبل میتوانند بدون اینکه رگ را پاره کنند موجب آسیب لایه درونی رگ شوند. با آسیب دیدن این لایه، بر روی محل آسیب دیدگی لخته خون تشکیل میشود و ایجاد این لخته خون میتواند رگ را ببندد.

• جابجا شدن قطعات شکسته شده میتواند موجب فشار موضعی به رگ و بسته شدن آن شود.

         

• هماتوم ( تجمع خون) اطراف شکستگی میتواند به فشار به عروق خونی موجب بسته شدن آنها شود.

• گاهی اوقات عضلات جدار رگ خونی منقبض میشود که به آن اسپاسم رگ میگویند. این اسپاسم میتواند رگ را موقتا مسدود کند

• بعد از شکستگی تورم ایجاد میشود و گاهی شدت این تورم آنقدر زیاد است که موجب افزایش فشار داخلی اندام میشود و بر اثر این افزایش فشار رگ های خونی اندام بسته میشوند. این روند را سندرم کمپارتمان میگویند.

• گاهی حتی فشار گچی که برای درمان شکستگی به دور اندام پیچیده شده یا پانسمان و بانداژ نامناسب دور اندام میتواند موجب فشار به عروق اندام و بسته شدن آنها شود.

شایع ترین محل آسیب عروقی بدنبال شکستگی استخوان

شایعترین محل آسیب های عروقی به دنبال شکستگی ها عبارتند از

• آسیب شریان آگزیلریAxillary artery بدنبال دررفتگی یا شکستگی های اطراف شانه

• آسیب شریان بازویی بدنبال شکستگی های بالای آرنج یا در رفتگی آرنج

• آسیب به شریان پوبلیئال popliteal artery بدنبال شکستگی زیر زانو  یا دررفتگی زانو

منبع: ایران ارتوپد

درمان شکستگی های مفصل ران

 درمان این شکستگی ها عمدتا استفاده از جراحی است. ندرتا در بیمارانی که به علت بیماریهای شدید داخلی تحمل جراحی را ندارند یا بیمارانی که حتی قبل از شکستگی هم راه نمیرفته اند پزشک ارتوپد ممکن است از انجام جراحی صرفنظر کند.

	میخ داخل استخوانی یا نیل	دی اچ اس

در بعضی از انواع این شکستگی ها در صورتی که شکستگی کاملا پایدار باشد هم ممکن است پزشک معالج تصمیم بگیرد از درمان های غیر جراحی استفاده کند که عمدتا بصورت استراحت در منزل است. خطر این درمان، جابجا شدن بیشتر شکستگی در دوره استراحت است. در صورت انتخاب روش درمانی غیر جراحی باید از محل شکستگی بیمار بصورت دوره ای و مرتب عکسبرداری شود تا در صورت جابجا شدن شکستگی، پزشک معالج از آن اطلاع یابد.

در صورت تصمیم به درمان جراحی، برای بیمار قبل از عمل، آزمایشات خون و ادرار و نوار قلبی و رادیوگرافی از قفسه سینه به عمل میاید. برای جراحی معمولا از بیهوشی عمومی یا بیحسی ناحیه ای استفاده میشود. در موقع جراحی پزشک ارتوپد شکستگی را جااندازی کرده و سپس اقدام به فیکس کردن محل شکستگی میکند. برای فیکس کردن محل شکستگی بسته به محل آن از وسایل گوناگونی استفاده میشود.

•  در شکستگی گردن ران برای فیکس کردن محل شکستگی معمولا از چند عدد پیچ یا از وسیله ای به نام DHS استفاده میشود.
•  خونرسانی سر استخوان ران نسبت به بسیاری استخوان های دیگر ضعیف است و در زمانی که ضربه اولیه موجب شکستگی در ناحیه گردن ران میشود عروقی که از گردن ران به سر ران رفته و آن را تغذیه میکنند ممکن است دچار آسیب شوند.
• این آسیب ممکن است به قدری شدید باشد که خونرسانی سر ران را دچار اختلال کرده و در نهایت ممکن است سر استخوان ران مدتی بعد از شکستگی حتی اگر بخوبی هم درمان شده باشد به علت قطع خونرسانی بمیرد. این روند در افراد مسن بیشتر اتفاق میفتد. به همین علت در بعضی از انواع شکستگی های گردن ران در افراد مسن، وقتی پزشک معالج احتمال مردن سر فمور را بالا میداند ممکن است از روش دیگری برای جراحی بیمار استفاده کند.
• در این روش استخوان سر فمور توسط عمل جراحی کلا خارج شده و یک سر مصنوعی  بجای آن گذاشته میشود.

•  در شکستگی اینترتروکانتریک برای فیکس کردن محل شکستگی از DHS یا IMN استفاده میشود.

•  در شکستگی ساب تروکانتریک برای فیکس کردن شکستگی معمولا از IMN) Intramedullary nail) استفاده میشود.

منبع: ایران ارتوپد

شکستگی استخوان ترقوه یا کلاویکول به چه عللی ایجاد میشود

شکستگی استخوان ترقوه یا کلاویکول Clavicle در ناحیه شانه جزو شکستگی های شایع بخصوص در بچه ها و ورزشکاران است.

آناتومی استخوان ترقوه ( کلاویکل)

استخوان ترقوه قسمتی از شانه است . این استخوان مانند استخوان کتف کمک میکند تا اندام فوقانی به تنه اتصال پیدا کند. استخوان ترقوه تنها ارتباط استخوانی اندام فوقانی با تنه است. ترقوه یک استخوان بلند است که در طول خود دو قوس دارد و به شکل حرف S البته با انحنای کمتر است. این استخوان از طرف داخل در مجاورت استخوان جناغ قرار گرفته و مفصل استرنوکلاویکولر Sternoclavicular را درست میکند و در طرف خارج در کنار زائده آکرومیون از استخوان کتف مفصل آکرومیوکلاویکولر Acromioclavicular را بوجود میاورد.

     

از زیر این استخوان عروق و اعصاب مهمی عبور میکنند ولی خوشبختانه این عروق و اعصاب در حین شکستگی ترقوه بندرت آسیب میبینند. شکستگی استخوان ترقوه معمولا در قسمت وسطی آن اتفاق میفتد.

 

 

علل شکستگی استخوان ترقوه در ناحیه شانه

مهمترین مکانیسم های ایجاد شکستگی ترقوه عبارتند از :

در حین زایمان

بعضی از نوزادان در حین زایمان مشکل دچار شکستگی این استخوان میشوند. در حین عبور نوزاد از کانال زایمانی فشارهای زیادی که به شانه وی وارد میشود ممکن است آنقدر زیاد باشد که موجب شکسته شدن استخوان ترقوه شود.

ضربه مستقیم

استخوان ترقوه تا سن بیست سالگی کاملا سفت و محکم نمیشود و تا این سن بر اثر ضربات مستقیم به راحتی دچار شکستکی میشود. این ضربات مستقیم میتوانند بطور مثال بدنبال اصابت چوبدستی به استخوان ایجاد شوند.

ضربه غیر مستقیم

ضربه غیر مستقیم به استخوان ترقوه معمولا در حین ورزش و به علت زمین خوردن ایجاد میشود. در حین زمین خوردن فرد بطور غیر ارادی دست خود را بصورت کشیده به جلو میاورد و معمولا اولین جایی که به زمین برخورد میکند کف دست است. نیروی برخورد به زمین از کف دست به آرنج و بعد به شانه اعمال شده و میتواند موجب شکستگی ترقوه شود. گاهی اوقات هم شکستگی بر اثر افتادن بر روی شانه ایجاد میشود.

منبع: ایران ارتوپد

شکستگی استخوان اسکافوئید ( ناوی) در ناحیه مچ دست

شکستگی استخوان ناوی یا اسکافوئید Navicular or scaphoid bone شایعترین آسیب مچ دست بدنبال ضربه بوده و در جوانها شایع است ولی در بچه ها و در افراد مسن کمتر دیده میشود. مکانیسم ایجاد این شکستگی افتادن بر روی کف دست در حین زمین خوردن است.

در اغلب اوقات شکستگی در وسط استخوان یا کمر آن ایجاد شده و آن را به دو قسمت تقریبا مساوی تقسیم میکند ولی گاهی هم شکستگی در قسمت پرگزیمال (قسمتی که به ریشه اندام یعنی شانه نزدیک تر است) استخوان ایجاد میشود. شکستگی در قسمت دیستال ( قسمتی که از ریشه اندام یعنی شانه دورتر است) که به آن توبروزیته اسکافویید هم میگویند معمولا شیوع کمتری داشته و بیشتر در نوجوانان دیده میشود. شکستگی استخوان اسکافوئید معمولا بدون جابجایی است.

 

 
استخوانی که با حرف A مشخص شده
                  اسکافویید است

 

آناتومی

 مچ دست انسان از 8 استخوانچه تشکیل شده است که یکی از آنها استخوان اسکافویید است. از بین استخوانچه های مچ دست ، استخوان اسکافوئید ، شایعترین استخوانی است که دچار شکستگی می شود . محل این استخوان، در محل اتصال مچ دست به ساعد و در قاعده شست دست است. همان جایی که در آناتومی به اسناف باکس تشریحی معروف است. شایعترین علت برای این شکستگی ، زمین خوردن بر روی کف دست است در حالیکه مچ دست به سمت پشت خم شده باشد.

 

 

شکستگی استخوان اسکافویید

اسناف باکس تشریحی

زمین خوردن با کف دست و شکستگی                   استخوان اسکافویید

 

 

علائم شکستگی اسکافویید در مچ دست

بیمار از درد مچ دست شاکی است. فشار بر روی انفیه دان یا اسناف باکس تشریحی در مچ دست شدت درد را افزایش داده و این محل متورم میشود. حرکات مچ دست هم دچار محدودیت میشود.

شکستگی اسکافویید در رادیوگرافی ساده

شکستگی استخوان اسکافویید در بسیاری اوقات از نظر مخفی مانده و تشخیص داده نمیشود. در بسیاری اوقات درد مچ بیمار کم بوده و وی میتواند فعالیت های روزمره خود را با کمی درد ادامه دهد و درد را به حساب یک رگ به رگ شدن گذاشته و به پزشک مراجعه نمیکند. حتی در بسیاری اوقات بعد از رادیوگرافی هم ممکن است تشخیص شکستگی داده نشود و به نظر برسد استخوان سالم است.

علت این وضعیت شکل خاص این استخوان است که تشخیص شکستگی را در آن مشکل میکند. همچنین در بسیاری اوقات شکستگی کاملا بدون جابجایی است و بنابراین در رادیوگرافی ساده دیده نمیشود. بنابر این در هر بیماری که بدنبال ضربه دچار درد در مچ دست بخصوص در ناحیه انفیه دان تشریحی Anatomical snuff-box است و حرکات مچ دستش دردناک است باید رادیوگرافی مچ دست از زوایای مختلف تهیه شود.

گاهی اوقات حتی با وجود شکسته بودن استخوان، این شکستگی در رادیوگرافی قابل مشاهده نیست. بنابراین در مواردی که پزشک معالج مشکوک به وجود این شکستگی بوده ولی در رادیوگرافی نکته غیر طبیعی دیده نمیشود دست بیمار از کف دست تا آرنج گچ گرفته میشود و پس از دو هفته گچ خارج شده و مجددا از ناحیه مچ دست عکس برداری میشود. اگر شکستگی واقعا وجود داشته ولی در رادیوگرافی اولیه دیده نشود، در رادیوگرافی که بعد از دو هفته تهیه میشود قابل مشاهده است.

راه دیگر اینست که در همان روز معاینه اولیه که رادیوگرافی ساده شکستگی را نشان نداده است از بیمار ام آر آی و یا اسکن رادیوایزوتوپ به عمل آید. این دو روش تصویربرداری میتوانند با حساسیت بیشتری شکستگی را کشف کرده و نشان دهند.

هر فردی که بدنبال زمین خوردن با کف دست دچار درد در مچ دست میشود باید به پزشک مراجعه کند تا وی او را از نظر وجود این شکستگی بررسی کند. کم بودن شدت درد دلیل بر این نیست که علت آن صرف یک رگ به رگ شدن ساده است. بسیاری از شکستگی های استخوان اسکافوئید به علت همین اهمال تشخیص داده نشده و بیمار تا آخر عمر گرفتار عوارض آن میشود.

منبع: ایران ارتوپد

جااندازی باز شکستگی استخوان

 

   
           جا اندازی باز شکستگی استخوان

گاهی اوقات پزشک معالج میداند که جااندازی قطعات شکسته شده امکانپذیر نیست یا سعی میکند قطعات را جااندازی بسته کند ولی موفق نمیشود. در این حال از روش جااندازی باز استفاده میکند. گاهی اوقات به علت آسیبی که به عروق و اعصاب و یا دیگر بافت های نرم مهم اندام وارد شده پزشک معالج تصمیم به عمل جراحی میگیرد تا این بافت ها را ترمیم کند. در این مواقع هم وی ممکن است مجبور به استفاده از جااندازی باز شکستگی شود.

در روش جااندازی باز شکستگی، پزشک معالج پس از بیحسی موضعی یا بیهوشی عمومی بیمار، پوست و در صورت نیاز عضلات و دیگر بافت ها را شکاف میدهد تا بتواند قطعات شکسته شده استخوان را ببیند سپس آنها را با وسایلی گرفته و در کنار یکدیگر قرار میدهد. پس از جااندازی باز شکستگی ها معمولا استفاده از بعضی روش های حفظ موقعیت قطعات مانند گچ گیری امکانپذیر نیست و پزشک معالج معمولا از وسایل فلزی برای فیکس کردن قطعات شکسته شده استفاده میکند.

باید به یاد داشت که "عمل جراحی شکستگی" و "جااندازی باز" مترادف یکدیگر نیستند. در بسیاری مواقع جااندازی شکستگی بصورت بسته انجام میشود ولی برای فیکس کردن قطعات شکسته شده با پیچ و پلاک یا نیل، باید پوست شکافته شده و عضلات کنار بروند و این وسایل فلزی بر روی استخوان گذاشته شوند.

پس در واقع عمل جراحی انجام شده است ولی چون محل شکستگی نمایان نشده، پس جااندازی را بسته مینامند. مثلا در بسیاری از شکستگی های سوپراکندیلر آرنج بچه ها که با جابجایی زیاد همراه است درمان با عمل جراحی بصورت جااندازی بسته شکستگی و استفاده از پین های داخل استخوانی برای فیکس کردن محل شکستگی است. جراح این پین ها را از راه پوست به داخل استخوان و محل شکستگی هدایت میکند.

گاهی اوقات هدف از جراحی شکستگی راه اندازی سریعتر بیمار است مثلا در افراد مسن برای پیشگیری از عوارض استراحت طولانی مدت بیمار، شکستگی های بالای استخوان ران با عمل جراحی درمان میشوند. در مواردی هم هدف از درمان جراحی ملاحظات اقتصادی است بطور مثال برای کاهش زمان بستری شدن بیمار در بیمارستان و کاهش زمان دور ماندن شخص از کار ممکن است درمان جراحی شکستگی به درمان های غیر جراحی ارجح شود.


منبع: ایران ارتوپد

جااندازی بسته شکستگی استخوان

     
                     جااندازی بسته شکستگی شست دست

 

بهترین روش برای جااندازی یک شکستگی روش بسته بوده و این روش بر روش جااندازی باز ارجحیت های فراوانی دارد. پزشک معالج همیشه سعی میکند شکستگی را به روش بسته جااندازی کند مگر اینکه از ابتدا بداند که شکستگی مورد نظر به روش بسته قابل جااندازی نیست و یا در حین جااندازی بسته آن ممکن است آسیب های بیشتری به اندام وارد شود.

در این موارد وی از همان ابتدا تصمیم به جااندازی باز شکستگی میگیرد. گاهی هم سعی پزشک معالج در جااندازی بسته شکستگی موثر واقع نمیشود و شکستگی با روش بسته جا نمیفتد. در این موارد هم پزشک معالج مجبور میشود از روش

جااندازی باز استفاده کند.

علت برتری جااندازی بسته به روش باز در اینست که در هر جااندازی باز، پزشک معالج مجبور است پوست و عضلات و بعضی دیگر از بافت های اندام را شکاف دهد تا بتواند قطعات شکسته شده را ببیند و آنها را در کنار یکدیگر قرار دهد. همین شکاف دادن بافت ها در واقع نوعی آسیب رساندن به آنهاست.
از طرف دیگر میدانیم که روی استخوان ها پوشیده از عضلات است و این عضلات در بسیاری مکان ها به استخوان زیرشان کاملا چسبیده اند. پزشک معالج برای اینکه بتواند قطعات شکسته شده را ببیند و در کنار یکدیگر قرار دهد مجبور است تا قسمتی از اتصالات عضلات به استخوان را جدا کند تا استخوان قابل دیدن باشد.

از طرف دیگر میدانیم که استخوان یک بافت زنده است و هر بافت زنده ای برای ادامه حیات نیاز به خونرسانی دارد که از طریق رگ های خونی به آن وارد میشوند. رگ های خونی که وارد استخوان میشوند و آنرا زنده نگه میدارند از طریق عضلات چسبیده به آن وارد استخوان میشوند. وقتی که در حین عمل جراحی اتصالات عضلات به استخوان جدا میشود در واقع خونرسانی به استخوان کم میشود. اگر اتصالات عضله به استخوان کاملا قطع شود و قطعه استخوانی کاملا آزاد شود خونرسانی به آن کاملا از بین میرود.

 

حتی در مواردی هم که پزشک جراح تنها قسمتی از اتصالات عضلانی به استخوان را جدا میکند باز هم قسمتی از خونرسانی استخوان آسیب میبیند. این کاهش خونرسانی به استخوان موجب میشود که جوش خوردن قطعات شکسته شده به تاخیر بیفتد. به همین خاطر است که در غالب اوقات اگر یک شکستگی بصورت بسته جااندازی شود زودتر جوش میخورد تا وقتی که به روش باز جااندازی میشود. همه تلاش پزشک جراح اینست که تا میتواند شکستگی را به روش بسته جااندازی کند ولی گاهی به عللی که ذکر شد این کار عملی نیست و جراح اقدام به جااندازی باز شکستگی میکند.
جااندازی بسته شکستگی عملی دردناک است پس پزشک معالج قبل از جااندازی با بیحسی موضعی و گاهی اوقات بیهوشی عمومی سعی میکند درد بیمار را از بین ببرد یا حداقل کاهش دهد.

در روش جااندازی بسته پزشک معالج یک قسمت از اندام شکسته شده را با دست گرفته و ابتدا سعی میکند با کشیدن آن، قطعات شکسته شده را از هم دور کند و سپس با انجام مانورهای خاصی سعی میکند قطعات شکسته شده را در کنار یکدیگر قرار دهد.

بعد از هر شکستگی، عضلاتی که به استخوان های شکسته شده متصل هستند با قدرت منقبض میشوند و بر اثر انقباض آنها قطعات شکسته شده جابجا باقی میمانند. پزشک معالج در حین جااندازی با کششی که به اندام میدهد بر این انقباض غلبه کرده و قطعات شکسته شده را از هم باز میکند. گاهی اوقات قدرت این عضلات آنقدر زیاد است که از قوت بازوی پزشک بیشتر است. بطور مثال در شکستگی های استخوان ران قدرت پزشک نمیتواند بر انقباض عضلات اطراف ران غلبه کرده و قطعات شکسته شده را از هم دور کند.

در این موارد از وسایلی کمکی برای کشش استفاده میشود. معمول ترین آنها اینست که یک میله فلزی را در استخوان قرار داده و آنرا به توسط یک ریسمان و از طریق یک قرقره به یک وزنه متصل میکنند. وزن وزنه موجب کشش استخوان و دور شدن قطعات شکسته شده از یکدیگر میشود.

پس از دور شدن قطعات شکسته شده از هم پزشک معالج با مانورهای جانبی سعی میکند قطعات شکسته شده را در کنار هم قرار دهد. بعد از جااندازی با روش کشش، پزشک معالج ممکن است از روش هایی برای بیحرکتی استخوان ها استفاده کند و کشش را متوقف کند و یا ممکن است چند هفته کشش را ادامه دهد تا قطعات شکسته شده در وضعیت جاانداخته شده جوش بخورند.

منبع: ایران ارتوپد

آیا همه شکستگی ها نیاز به جااندازی دارند

گفتیم اولین مرحله درمان هر شکستگی جااندازی آن است. بعضی از شکستگی ها نیاز به جااندازی دارند ولی بعضی از آنها نیازی به این اقدام ندارند. مسلما شکستگی هایی که جابجایی ندارند نیازی هم به جاانداختن ندارند ولی ذکر این نکته بسیار مهم است که بسیاری از شکستگی هایی که جابجایی اندکی دارند هم ممکن است نیازی به جااندازی نداشته باشند.
در بسیاری مواقع این جابجایی اندک فقط در رادیوگرافی دیده میشود و ظاهر اندام تغییری نکرده است یا اگر تغییری کرده به علت تورم ناشی از شکستگی است و بعد از فروکش کردن تورم، تغییر شکلی ظاهری در اندام وجود نخواهد داشت. همچنین در بسیاری از مواقع کارکرد یک اندام که شکستگی آن با جابجایی اندکی جوش خورده است تغییری نمیکند. اینکه تا چه حد جابجایی قطعات شکسته شده مشکلی از نظر ظاهر و کارکرد برای اندام بوجود نمیاورد بسته به استخوان شکسته شده و محل شکستگی متفاوت است.

           
           شکستگی استخوان درشت نی
          در این بیمار نیازی به جااندازی ندارد

در بعضی شکستگی ها حتی دو میلیمتر جابجایی هم به صلاح نیست و باید اصلاح شود ولی در بعضی مناطق دیگر ممکن است چند سانتیمتر جابجایی هم برای بیمار مشکلی ایجاد نکند. مثلا وقتی شکستگی در سطح مفصلی ایجاد میشود چند میلیمتر جابجایی هم ممکن است خطرناک باشد و اگر شکستگی حتی با جابجایی اندکی جوش بخورد ممکن است در دراز مدت ایجاد ساییدگی مفصل و استئوآرتریت کند. در حالیکه یک شکستگی ترقوه اگر با یک سانتیمتر جابجایی هم جوش بخورد معمولا مشکلی برای بیمار ایجاد نمیکند.

در بچه ها قدرت ریمودلینگ Remodeling شکستگی ها زیاد است و حتی وقتی شکستگی با جابجایی هم جوش میخورد بعد از جوش خوردن و پس از چند سال شکل استخوان دوباره به حالت اولیه برمیگردد. پس در بچه ها پزشک معالج معمولا جابجایی بیشتری را ممکن است قبول کرده و آنرا جااندازی نکند. تصمیم گیری در مورد جااندازی شکستگی تا حد زیادی به تبحر پزشک معالج بستگی دارد.

حال ممکن است سوال شود که آیا بهتر نیست همه قطعات شکسته شده را حتی اگر جابجایی کمی داشته باشند دقیقا جااندازی کرد. مگر با جااندازی دقیق قطعات چیزی را از دست میدهیم.

 

آیا ممکن است جااندازی شکستگی استخوان مشکل زا باشد

بله گاهی اوقات ممکن است با جااندازی قطعات چیزی را از دست بدهیم.

• در هر جااندازی پزشک معالج مانورهایی را به اندام شکسته شده وارد میکند تا قطعات شکسته شده جااندازی شوند. این مانورها همیشه خالی از خطر نیستند و ممکن است آسیب هایی را به بیمار وارد کنند

• جااندازی شکستگی کاری دردناک است و در حین جااندازی باید درد بیمار کاهش یابد. پزشک این کار را با تزریق داروهای موضعی و یا با  بیهوشی عمومی انجام میدهد. هر دو این اعمال ممکن است برای بیمار مشکلاتی را ایجاد کنند بخصوص در افراد با سن بالا یا با بیماری زمینه ای

• گاهی اوقات جااندازی قطعات شکسته شده نیاز به انجام عمل جراحی دارد. مسلما خود عمل جراحی کار پر خطری است و ممکن است برای بیمار همراه با مشکلاتی باشد.

• هزینه درمانی در جااندازی بالا میرود.

• مدت زمان درمان طولانی تر میشود.

و تازه با تمام خطراتی که ممکن است یک جااندازی برای بیمار ایجاد کند ممکن است بیمار نفعی از آن نبرد.
پزشک معالج همواره خطرات جااندازی را با منافع آن سبک و سنگین میکند و سعی میکند بهترین تصمیم را برای بیمارش بگیرد. آیا قطعات شکسته شده را جااندازی کند یا همان جابجایی مختصری را که وجود دارد قبول کرده و کاری به آن نداشته باشد و تلاش خود را صرفا در جهتی بکار بندد که زمینه را برای جوش خوردن شکستگی و حفظ کارآیی اندام آماده کند.


منبع: ایران ارتوپد

بیحرکت کردن قطعات شکستگی استخوان به چه منظور انجام میشود

همانطور که قبلا ذکر شد درمان شکستگی استخوان سه مرحله دارد. در مرحله اول قطعات شکسته شده جااندازی شده و در کنار یکدیگر قرار میگیرند.

بعد از جا اندازی شکستگی، مرحله بیحرکت کردن شکستگی فرا میرسد. در این مرحله پزشک معالج سعی میکند حالا که قطعات را در کنار یکدیگر قرار داده است آنها را همچنان در کنار هم آنقدر نگه دارد که به هم جوش بخورند. به یاد داشته باشیم که پزشک معالج قطعات را به هم جوش نمیدهد.

این خود بدن انسان است که قطعات شکسته شده را مجددا و با استفاده از ظرفیت های حیاتی بالایی که دارد به هم جوش داده و مجددا متصل میکند. بدون این توانایی پزشک هیچ کاره است.

اتفاقا در بعضی بیماری ها این توانایی کاهش میابد و در این حالت درمان شکستگی بسیار مشکل و گاهی غیر ممکن میشود. بدانیم که جوش خوردن شکستگی یک پدیده زمان بر است و نیاز به چند هفته و گاهی چند ماه زمان وجود دارد تا قطعات شکسته شده به هم جوش بخورند.

حال این سوال پیش میاید که پزشک چگونه باید قطعات شکسته شده را در این مدت در کنار هم نگه دارد تا بتوانند جوش بخورند و از آن مهمتر دوباره جابجا نشوند و به حالت اول برنگردند. وی برای رسیدن به این مقصود از روش هایی استفاده میکند که به آنها روش های بیحرکت کردن شکستگی یا Immobilisation میگویند.

بیحرکت کردن شکستگی به سه مقصود انجام میشود

• ممانعت از جابجایی مجدد شکستگی

• جلوگیری از حرکت زیاد قطعات شکسته شده. چون میدانیم اگر قطعات شکسته شده زیاد حرکت کنند جوش نمیخورند

• کاهش درد

جالب است که بدانیم برای بیحرکت کردن استخوان شکسته شده، پزشک معالج در بسیاری اوقات مچبور میشود کل اندام را بیحرکت کند و به این ترتیب مفاصل نزدیک شکستگی هم بیحرکت میشوند. البته این بیحرکتی برای مفاصل مضر است. بعضی از مفاصل بعد از چند هفته بیحرکتی خشک میشوند و بازیابی حرکت در آنها بسیار مشکل میشود. پس پزشک معالج همیشه منافع و مضار بیحرکتی را با هم در نظر میگیرد و بهترین مدت بیحرکتی را برای بیمارش توصیه میکند.

 

ممانعت از جابجایی مجدد شکستگی استخوان

 

در اکثر اوقات قطعات شکسته شده جابجایی بیش از آن مقدار که در حین شکستگی پیدا کرده اند بدست نخواهند آورد. پس اگر شکستگی نیاز به جااندازی ندارد به احتمال زیاد نیاز به بیحرکت کردن هم ندارد مگر برای ممانعت از ایجاد آسیب به بافت های نرم اطراف شکستگی

ممانعت از حرکت زیاد قطعات استخوانی شکسته شده

دانستن این نکته بسیار مهم است که بیحرکت بودن مطلق قطعات شکسته شده نسبت به هم نه تنها مفید نیست بلکه جوش خوردن شکستگی را هم به تاخیر میندازد. قطعات شکسته شده باید نسبت به هم حرکات مختصری داشته باشند. اگر این حرکات آنقدر زیاد باشد که موجب پاره شدن مویرگ های جدیدی شود که برای جوش دادن شکستگی ایجاد شده اند مسلما مفید نیست و موجب تاخیر در جوش خوردن شکستگی میشود. ولی اگر حرکات کمتر از این مقدار باشد و مویرگ ها صدمه نبینند حرکات موجب تحریک جوش خوردن میشوند. با این حال سه شکستگی هستند که برای جوش خوردن نیاز به بیحرکتی مطلق دارند.

1-شکستگی اسکافویید

2-شکستگی گردن استخوان ران

3-شکستگی تنه استخوان زند زیرین یااولنا

 

در طرف مقابل این شکستگی ها، بعضی دیگر از شکستگی ها بندرت نیاز به بیحرکتی دارند و حتی با وجود حرکات زیاد هم جوش میخورند مانند

1-شکستگی دنده

2- شکستگی ترقوه

3-شکستگی استخوان کتف

منبع:ایران ارتوپد

درمان پوکی استخوان با ورزش تای چی

انجام تمرینات بدنی و فعالیت های ورزشی،بیماری پوکی استخوان  را در افراد به صورت بارزی کاهش می دهد.

پوکی استخوان بیماری است که موجب کاهش مواد معدنی از جمله کلسیم می گردد و در نتیجه خطر شکستگی استخوان افزایش می یابد.

مصرف کلسیم و ویتامین D میزان وقوع این بیماری را کاهش می دهد از دیگر علل توسعه این بیماری سیگار کشیدن، یائسگی زودرس و عدم انجام تمرینات ورزشی می باشد.

همچنین انجام ندادن تمرینات ورزشی کنترل کننده در کودکان پیش از سن بلوغ یک عامل فوق العاده مهم می باشد.

زمانیکه فرد به دلیل شکستگی ران بستری و فرد بی حرکت است در پای شکسته و پای دیگر آن مواد معدنی استخوان کاهش چشمگیری خواهد داشت و موجب دو برابر شدن خطر شکستگی ران در طی 10 سال پس از آن می شود امروزه نیز کاهش فعالیت جسمانی یکی از دلایل اصلی افزایش شکستگی ان در افراد بالای 30 سال می باشد.

تمرینات هوازی می تواند میزان مواد معدنی استخوان را افزایش دهد.

همچنین تمرین ترکیبی قدرتی و تعادلی خطر افتادن و شکستگی را در افراد سالمند کاهش می دهد.

لازم به ذکر است که تمرینات هوازی و تمرینات قدرتی هر دو موجب بهبود چگالی مواد معدنی مهره های ستون فقرات می شود اما باید توجه داشت که میزان تأثیرگذاری دو نوع تمرین متفاوت است.

برنامه تمرینی شدید که شامل تمرینات ورزشی تحمل وزن می باشد مانع از دست دادن میزان مواد معدنی استخوان می شود.

تمرینات تعادلی و قدرتی نیز موجب کسب تعادل و قدرت عضلانی در بیماران مبتلا به پوکی استخوان می شود که بهبود تعادل در افراد سالمند به منظور جلوگیری از افتادن می باشد.

قابل توجه است که تمرینات بدنی دارای یک اثر پیشگیرانه در برابر شکستگی ها در اثر افتادن می باشد فعالیت های بدنی باید ترکیبی از تمرینات هوازی و تمرینات قدرتی باشد که می توان به دوچرخه سواری، راه رفتن، دویدن و ژیمناستیک ترکیبی اشاره کرد در افراد مسن تر باید به تمرینات قدرتی و تعادلی توجه بیشتری داشت که به عنوان مثال می توان به ورزش تای چی اشاره داشت.

در حد امکان تمرینات باید در ابتدا زیر نظر پزشک انجام شود یک نمونه از برنامه تمرینی برای بیماران تمرین نکرده و مبتلا به پوکی استخوان در 4 هفته اول جلسه تمرینی با 10 دقیقه گرم کردن برروی دوچرخه با شدت کم آغاز می شود سپس تمرین با شدت متوسط برای مدت 10 دقیقه می رسد و به دنبال آن 3 تا 5 دقیقه با شدن کم ادامه می یابد.

این تمرینات برای دو بار در اولین هفته، سه بار در دومین هفته و چهار بار در سومین هفته انجام می شود این برنامه شامل دو جلسه تمرینی در هفته برای هفته اول و سه جلسه تمرینی در هفته براي هفته های دوم و سوم می باشد، برنامه تمرینی برای مدت 4 تا 8 هفته با تکرار برنامه هفته سوم انجام می شود.

لازم به ذکر است، که برای انجام فعالیت بدنی در بیماران مبتلا به پوکی استخوان مواد منع مقطعی وجود ندارد البته باید برای این بیماران تمریناتی را در نظر گرفت که خطر افتادن در آنها حداقل می باشد.

 

منبع:وبلاگ دکتر فروغ

جلوگیری از پوکی استخوان با ورزش

انجام تمرینات بدنی و فعالیت های ورزشی، بیماری پوکی استخوان را در افراد به صورت بارزی کاهش می دهد.

پوکی استخوان بیماری است که موجب کاهش مواد معدنی از جمله کلسیم می گردد و در نتیجه خطر شکستگی استخوان افزایش می یابد.

مصرف کلسیم و ویتامین D میزان وقوع این بیماری را کاهش می دهد از دیگر علل توسعه این بیماری سیگار کشیدن، یائسگی زودرس و عدم انجام تمرینات ورزشی می باشد.

همچنین انجام ندادن تمرینات ورزشی کنترل کننده در کودکان پیش از سن بلوغ یک عامل فوق العاده مهم می باشد.

زمانیکه فرد به دلیل شکستگی ران بستری و فرد بی حرکت است در پای شکسته و پای دیگر آن مواد معدنی استخوان کاهش چشمگیری خواهد داشت و موجب دو برابر شدن خطر شکستگی ران در طی 10 سال پس از آن می شود امروزه نیز کاهش فعالیت جسمانی یکی از دلایل اصلی افزایش شکستگی ران در افراد بالای 30 سال می باشد.

تمرینات هوازی می تواند میزان مواد معدنی استخوان را افزایش دهد.

همچنین تمرین ترکیبی قدرتی و تعادلی خطر افتادن و شکستگی را در افراد سالمند کاهش می دهد.

لازم به ذکر است که تمرینات هوازی و تمرینات قدرتی هر دو موجب بهبود چگالی مواد معدنی مهره های ستون فقرات می شود اما باید توجه داشت که میزان تأثیرگذاری دو نوع تمرین متفاوت است.

برنامه تمرینی شدید که شامل تمرینات ورزشی تحمل وزن می باشد مانع از دست دادن میزان مواد معدنی استخوان می شود.

تمرینات تعادلی و قدرتی نیز موجب کسب تعادل و قدرت عضلانی در بیماران مبتلا به پوکی استخوان می شود که بهبود تعادل در افراد سالمند به منظور جلوگیری از افتادن می باشد.

قابل توجه است که تمرینات بدنی دارای یک اثر پیشگیرانه در برابر شکستگی ها در اثر افتادن می باشد فعالیت های بدنی باید ترکیبی از تمرینات هوازی و تمرینات قدرتی باشد که می توان به دوچرخه سواری، راه رفتن، دویدن و ژیمناستیک ترکیبی اشاره کرد در افراد مسن تر باید به تمرینات قدرتی و تعادلی توجه بیشتری داشت که به عنوان مثال می توان به ورزش تای چی اشاره داشت.

در حد امکان تمرینات باید در ابتدا زیر نظر پزشک انجام شود یک نمونه از برنامه تمرینی برای بیماران تمرین نکرده و مبتلا به پوکی استخوان در 4 هفته اول جلسه تمرینی با 10 دقیقه گرم کردن برروی دوچرخه با شدت کم آغاز می شود سپس تمرین با شدت متوسط برای مدت 10 دقیقه می رسد و به دنبال آن 3 تا 5 دقیقه با شدن کم ادامه می یابد.

این تمرینات برای دو بار در اولین هفته، سه بار در دومین هفته و چهار بار در سومین هفته انجام می شود این برنامه شامل دو جلسه تمرینی در هفته برای هفته اول و سه جلسه تمرینی در هفته براي هفته های دوم و سوم می باشد، برنامه تمرینی برای مدت 4 تا 8 هفته با تکرار برنامه هفته سوم انجام می شود.

لازم به ذکر است، که برای انجام فعالیت بدنی در بیماران مبتلا به پوکی استخوان مواد منع مقطعی وجود ندارد البته باید برای این بیماران تمریناتی را در نظر گرفت که خطر افتادن در آنها حداقل می باشد.

 

منبع: خبرنگاران

 

آسیب های ورزشی

شایع‌ترین آسیب‌های عضلانی در ورزش

هر سال حدود 4 درصد ازورزشکاران به دلیل یک آسیبورزش به مراکز درمانی مراجعه می‌کنند. این موضوع بسیار طبیعی است، زیرا هر نوع فعالیت بدنی، حتی پیاده‌روی نیز اگر درست انجام نشود، در طولانی‌مدت به ماهیچه‌ها و مفاصل آسیب می‌رساند. از سوی دیگر احتمال بروز آسیب در ماهیچه‌ ها و تاندون‌ها و حتی در موارد نادر، شکستگی استخوان نیز در ورزشکااران بیش از مردم عادی است. پس، چه بهتر که هنگام ورزش، احتیاط‌های لازم را به عمل آورید تا احتمال بروز آسیب‌های جسمی‌ به حداقل برسد.
آسیب‌ عضلانی در ورزش
ساختار بدن هر انسانی متفاوت از دیگری است و در برخی ساختارها، نقاط ضعیفی وجود دارد که می‌تواند احتمال آسیب‌های ورزشی را افزایش دهد؛ به عنوان مثال آسیب‌دیدگی اعضای پایینی می‌تواند به دلیل داشتن کف پای صاف ، بلندی یا کوتاهی قد در مقایسه با قد طبیعی و زانوهای پرانتزی باشد، اما دلیل اصلی این آسیب‌ها، بد آماده کردن بدن خود برای ورزش است.

برای انجام تمامی فعالیت‌های ورزشی ابتدا باید بدن خود را گرم کنید تا ماهیچه‌ها نرم شوند. حرکات کششی، عملکرد ماهیچه‌ها را بهبود می‌بخشد و بهترین حرکت برای پایان ورزش و آرام کردن بدن است.

وقتی ورزش را آغاز می‌کنید، نباید اعتماد بیش از حد به خود داشته باشید و با حرکات سنگین شروع کنید. لازم نیست همان ابتدا رکوردها را بشکنید. ورزش باید به تدریج و با بالا رفتن استقامت بدنی سنگین شود. وقتی روزه‌اید، ورزش نکنید.

در طول ورزش باید مرتبا آب بنوشید. آب‌رسانی به بدن، به جریان خون درون فیبرهای ماهیچه‌ای کمک می‌کند.

نکته مهم‌تر اینکه همیشه از وسایل و تجهیزات مناسب بهره‌ ببرید، مثلا کفش‌ مناسب ورزش بپوشید و قبل از آغاز هر ورزشی به دوره آموزشی آن بروید تا حرکات صحیح به شما آموزش داده شود. فکر نکنید ذاتا تنیس‌باز یا فوتبالیست به دنیا آمده‌اید.

در اینجا قصد داریم شما را با برخی آسیب‌های عضلانی ناشی از ورزش آشنا کنیم.

کوفتگی

کوفتگی در پی انجام حرکات ماهیچه‌ای طولانی و شدید روی ماهیچه‌ای که به خوبی آماده نشده، یا آب‌رسانی به آن کم بوده پیش می‌‌آید.

کوفتگی ماهیچه پس از ترشح بیش از حد اسیدلاکتیک در آن است. معمولا درد ناشی از کوفتگی پس از اتمام ورزش حس می‌شود و به شکلی نوعی هشدار است.

چند روز استراحت، یک حمام گرم، ماساژ و حرکات کششی آرام سبب رفع کوفتگی خواهد شد.

گرفتگی عضلات

گرفتگی عضلات گاهی در حین ورزش یا پس از آن عارض می‌شود. دلیل این آسیب نیز آماده نبودن و گرم نشدن کافی ماهیچه‌ قبل از آغاز ورزش یا استفاده ی بیش از حد از آن است.

گرفتگی عضلات در اکثر موارد نشانه خستگی مفرط است.

گرم کردن ماهیچه‌ و استراحت چند روزه، ماساژ و انجام حرکات کششی پس از ساکت شدن درد می‌تواند از جمله درمان‌های اساسی باشد.
درد عضلات بعد از ورزش

کبودی

کبودی پس از شوک مستقیم بر ماهیچه منقبض شده به وجود می‌آید. درد و ورم از جمله عوارض کبودی است. در حقیقت پارگی رگ‌های خونی سبب پخش مقداری خون در زیر پوست می‌شود. بر حسب میزان کبودی، دوران بهبودی از چند روز تا چند هفته متغیر است.

وقتی نقطه‌ای از بدن کبود می‌شود، نباید به هیچ عنوان آن را کشید، یا ماساژ داد، یا گرم کرد.

بهترین راه‌ حل برای برطرف کردن کبودی، گذاشتن یخ روی محل و استراحت دو تا سه روزه است. در موارد شدیدتر باید به پزشک مراجعه کرد.

کشیدگی عضلات

این آسیب به زمانی گفته می‌شود که ماهیچه بیش از حد کشیده شود و در نتیجه دچار التهاب گردد. بر خلاف کوفتگی، درد ناشی از کشیدگی عضلات در حین تمرین شروع می‌شود. یخ و استراحت کامل برای چند روز، درمان کشیدگی عضله است.

پارگی ماهیچه

وقتی ماهیچه بیش از حد توان کشیده شود، ممکن است برخی از فیبرهای آن پاره شده و فرد دچار پارگی ماهیچه شود. بهتر است در این شرایط به پزشک مراجعه کنید.

چگونه آسیب ورزشی را درمان کنیم؟

درمان آسیب‌های ورزشی در سه کلمه «استراحت»، «یخ» و «کمپرس» خلاصه می‌شود.

استراحت به شما کمک می‌کند دچار آسیب‌ جدید و خون‌ریزی نشوید.

یخ سبب فروکش کردن التهاب می‌شود و درد را ساکت می‌کند.

کمپرس هم مانع از کبودی می‌شود.

یخ تنها می‌تواند برای 10 دقیقه رگ‌های خونی را سفت کند، اما بعد از این مدت، محل آسیب دیده ورم می‌کند. بهتر است ابتدا برای 10 دقیقه یخ را روی محل بگذارید. بعد 10 دقیقه به آن استراحت دهید و بعد مجددا برای یک تا دو ساعت این کار را تکرار کنید.

در نهایت به کمک باند کمپرس، محل را ببندید تا خون در نواحی اطراف پخش نشود.

در روزهای بعد برای جلوگیری از خون‌مردگی و ورم، استفاده از یخ را ادامه دهید، اما می‌توانید به جای 10 دقیقه، مدت آن را 30 دقیقه کنید.

 

تغذیه مناسب استخوان ها

سال‌ها طول می‌کشد تا یک شکستگی کاملاً جوش بخورد. عوامل زیادی در جوش خوردن شکستگی‌ها نقش دارند؛ مانند سن بیمار، نوع استخوان شکسته‌شده، شدت نیرویی که به استخوان وارد شده و آن را شکسته است، آسیب نسج نرم همراه، باز یا بسته بودن شکستگی، وجود عفونت، بیماری‌های زمینه‌ای، تغذیه و داروهای مختلف. یک انسان بالغ با فعالیت فیزیکی متوسط، روزانه به ۲۵۰۰ کالری نیاز دارد که از طریق تغذیه تامین می‌شود. همین انسان در صورتی که دچار چند شکستگی شود، میزان کالری مورد نیاز وی به ۶۰۰۰ کالری افزایش خواهد یافت که باید از طریق تغذیه تامین شود. مطالب زیر در مورد نقش مواد مختلف در جوش خوردن شکستگی‌هاست.

پروتئین‌ها

مهم‌ ترین ماده غذایی جهت تامین کالری، پروتئین‌ها می‌باشند. مصرف کم این‌ماده باعث می‌شود شکستگی ضعیف و  دیر جوش بخورد. پروتئین‌ها باعث افزایش جذب کلسیم از روده و نیز جذب کلسیم توسط استخوان می‌گردند. یکی از مهم‌ترین مواد تشکیل‌ دهنده پروتئین‌ها در ‌این مورد لیزین نام دارد که در شیر کم‌چرب، ماهی، سویا و مخمرها یافت می‌شود. بهتر است پروتئین‌ها گیاهی باشد؛ زیرا پروتئین‌های حیوانی، مانند گوشت قرمز، باعث برداشت کلسیم از استخوان و دفع آن از کلیه‌ها می‌شوند. بهترین پروتئین‌های گیاهی به‌این منظور در غلات، لوبیا، و سبزیجات به مقدار زیادی وجود دارند.

مواد معدنی

مهم‌ ترین مواد معدنی استخوان، کلسیم و فسفر است که به‌خصوص کلسیم در ماست کم چرب (هر لیوان ماست حدود ۳۵۰ میلی گرم کلسیم دارد)، ساردین، سبزیجات سبز، اسفناج، بادام، پرتقال (هر عدد پرتقال متوسط حدود ۵۰ میلی گرم کلسیم دارد)، سویا و بادام زمینی به وفور یافت می‌شود. بنابر‌این خوردن ‌این مواد در جوش خوردن شکستگی‌ها مفید است. مواد معدنی دیگری که باعث جوش خوردن استخوان‌ها می‌شوند، عبارتند از:روی مس، سیلیکون و منیزیم. روی به ساخته شدن کال (جوشگاه شکستگی) و همچنین تولید پروتئین‌های استخوان‌ساز کمک می‌کند. مس موجب تشکیل بافت همبند استخوان می‌شود. سیلیکون به تشکیل بافت همبند استخوان و افزایش جذب کلسیم از روده کمک می‌کند. منیزیم، جهت متابولیسم کلسیم ضروری است.

ویتامین K

باعث جذب کلسیم توسط استخوان و کاهش دفع آن از ادرار می‌شود. از طرف دیگر استخوان سازی را تحریک نموده و مانع پوکی استخوان است.

ویتامین B6

تنظیم‌کننده اثرات ویتامینK  روی استخوان است،

ویتامین E

ضد اکسیدانت‌های آزاد است که اثر تخریبی روی استخوان دارند.

بعضی از مواد غذایی دفع کلسیم را از ادرار افزایش می‌دهند و در نتیجه جوش خوردن استخوان را به تأخیر می‌اندازند. ‌این مواد عبارتند از: کافئین (قهوه، نوشابه)، گوشت قرمز، مشروبات الکلی، شکر، شیرینی‌جات، نوشابه (مصرف بیش از حد شکر مانع جذب پروتئین‌ها و سایر مواد غذایی از روده می‌شود) و نمک.

ویتامین‌ها

ویتامین‌های E، B6, K, D  وC  در تشکیل جوشگاه و در سرعت جوش خوردن شکستگی‌ها نقش مهمی دارند.
ویتامین C: به تشکیل بافت همبند کمک کرده و ضد استخوان مواد اکسیدانت است که مانع جوش خوردن هستند.
ویتامینD‌: تنظیم‌کننده جذب کلسیم مواد غذایی در روده است ( ۱۵ دقیقه تابش آفتاب به پوست بدن در روز تمامی احتیاجات ویتامین D بدن را تامین می‌کند، البته تابش آفتاب نباید از پشت شیشه باشد.)

خلاصه
برای‌اینکه شکستگی زودتر جوش بخورد، رعایت نکات زیر در رژیم غذایی ضروری است: به مقدار کافی پروتئین (ترجیحاً پروتئین‌های گیاهی)، کلسیم (از طریق مواد غذایی یا داروهای مکمل)، مواد غذایی که لیزین دارند (شیر کم‌چرب، ماهی، سویا و مخمرها)، ویتامین‌های K، D، B6، C، E و مواد غذایی شامل منیزیم ، روی ، مس و سیلیکون مصرف کرده و از مصرف شکر، نمک، گوشت قرمز، مشروبات الکلی و کافئین (قهوه، نوشابه) بپرهیزید. در پایان باید گفت، یکی از عوامل اختلال در جوش خوردن شکستگی، سیگار است. مصرف دخانیات باعث می‌شود که قطر سرخرگ‌ها ۲۵ درصد کمتر شود. ‌این تنگی عروق، گذشته از عوارض زیادی که دارد، باعث می‌شود مواد غذایی و دیگر عوامل موثر به محل جوش خوردگی کمتر برسد و در نتیجه شکستگی دیرتر جوش بخورد و یا اصلا خوش نخورد.